Ik blijf spijt hebben

Mijn vroegere collega Harm Edens schrijft een column voor de LINDA., de enige vrouw in Nederland met een punt in haar naam. In zijn maandelijkse bijdrage komt Harm over als een sympathieke en grappige man, die veel van mensen houdt. Dus óf hij kan heel goed liegen óf zijn scheiding van mij heeft hem goed gedaan. We zijn trouwens als vrienden uit elkaar gegaan. Dat wil zeggen: we waren het er allebei mee eens en we zeiden dat we elkaar nog vaak zouden bellen en dat doen we vrijwel nooit meer. “Vrouwen lachen om elkaar, mannen lachen om dingen die kapot gaan.” In een recente aflevering schrijft Harm over komische vrouwen en hij pakt dat handig aan. Het is natuurlijk een heikel onderwerp, humor en vrouwen. Net zoiets als mannen en astrologie. Ze zeggen wel dat ze erin geloven, maar ze gaan er niet echt voor. Op de cover van de LINDA. staat een aantal bekende Nederlanders heel erg hard om elkaar te lachen en dat benadrukt volgens mij het essentiële verschil tussen mannen en vrouwen. Vrouwen lachen om elkaar, mannen lachen om dingen die kapot gaan. In zijn column beschrijft Harm een aantal vrouwen om wie hij altijd erg had moeten lachen: Dawn French, Jennifer Saunders en Tosca Niterink. Vrouwen die zichzelf stuntelend door het leven sleuren en nooit opgeven, maar ook nooit iets leren. Heel handig, om in het hol van de leeuwin niemand aan te vallen, maar in plaats daarvan complimentjes uit te delen. Want de rest van de LINDA. propageert natuurlijk een heel ander vrouwbeeld. In dat moderne tijdschrift zien we alleen maar vrouwen die absoluut niet stuntelen, die er altijd goed uitzien (zelfs als ze er niet goed uitzien), die hun dromen waarmaken, gaan voor hun kracht, weten wat ze waard zijn, geloven in wat ze kunnen en wonen in mooi ingerichte huizen waarin de kids nooit speelgoed op de grond laten slingeren, maar wel overal kussens liggen. “Spijt zorgt ervoor dat we leren van onze fouten, dat we vallen en opstaan.” Het zijn vooral ook vrouwen die nooit spijt hebben. Want spijt is een overbodige emotie. Van alle belachelijke levensbevestigende uitspraken in zogenaamde diepte-interviews (alles waarin geen plaat, boek of film verkocht wordt) vind ik dat de meest onzinnige. Ten eerste is spijt géén overbodige emotie. Spijt zorgt ervoor dat we leren van onze fouten, dat we vallen en opstaan. Wie daar niet toe bereid is, is gedoemd om tot in lengte van dagen stuurloos door te dwalen. Ten tweede zijn emoties niet weg te drukken door te doen alsof ze niet bestaan. Als dat waar was, dan zou er veel minder vreemdgegaan worden. Als je je hele leven doet alsof die emotie bij jou niet voorkomt, dan heb je op je sterfbed overal spijt van, en vooral van het feit dat je nooit ergens spijt van hebt gehad. Zelf heb ik aan de lopende band spijt. Als ik weer een keer ben uitgevallen tegen mijn kinderen, dan heb ik daar spijt van en dan ben ik minstens een week weer te pruimen voor ze. Ik heb spijt van die grijze trui die ik in Italië gekocht heb omdat ik de prijs naar beneden wist te krijgen van 35 naar 25 euro, maar de maat niet. Ik heb er spijt van dat ik drie jaar geleden een tekst heb ingeleverd die ik niet goed genoeg had nagekeken. Door het gezeik dat ik daarover kreeg kijk ik tegenwoordig alles wat hier de deur uitgaat minstens drie keer na. “Ik heb spijt dat ik tien jaar geleden Harm niet heb opgesloten op mijn studeerkamer en hem helemaal voor mezelf heb gehouden” En ik heb spijt dat ik tien jaar geleden Harm niet heb opgesloten op mijn studeerkamer en hem helemaal voor mezelf heb gehouden. Hij was degene bij wie ik altijd terecht kon met mijn tegenslagen en mijn teleurstellingen, die me uitlachte als ik John de Mol tijdens een vergadering had uitgescholden en die ervoor zorgde dat er nooit iets de deur uitging voor het drie keer was nagekeken. En als ik een te krappe trui had gekocht, dan kwam ik überhaupt de deur niet in. En ik weet zeker dat hij er ook spijt van heeft, want aan het eind van zijn column zegt hij dat hij hunkert naar een vrouw in zijn leven die net als Dawn French, Jennifer Saunders en Tosca Niterink hortend en stotend door het leven heen wankelt zonder ooit iets bij te leren. En laten we eerlijk zijn: die vrouw, dat ben ik. Ik heb in ieder geval de borsten om het te bewijzen. Waar ik geen spijt van heb, is dat ik nooit naar Engeland ben verhuisd. Met al die grappige vrouwen daar was ik nooit aan de bak gekomen. Tekst Ger Apeldoorn | Column VertrekNL nr. 17

About Redactie

Al sinds 1999 een gespecialiseerde uitgeverij in (auto)biografieën en uitgever van de magazines VertrekNL en Bommelglossy. Het complete fonds is via deze site te bekijken en rechtstreeks te bestellen.

Geef een reactie

*